Winterse wandeling op Beerschoten en Houdringe

Winterse wandeling op Beerschoten en Houdringe

Het was vandaag heerlijk weer voor een fijne winterse wandeling op Beerschoten en Houdringe. Het zonnetje scheen er weer lekker bij. Het gras was nog wit van de rijp. Met een routebeschrijving van Het Utrechts Landschap kwamen we bovendien van alles te weten over deze landgoederen. 

Vanaf het witte bruggetje bij het beeldenpark heb je mooi zicht op de achterkant van Huize Beerschoten. Het licht er lekker winters bij, met het bevroren water voor de deur en de heldere vrieslucht die in het ijs wordt weerspiegeld. In het water staat het beeld Ida en de zwaan van Jits Bakker.

Een stukje verderop zien we rechts een heuveltje aan de overkant van het water. Dit is de ijskelder.Hier bewaarde men vroeger natuurijs dat in de winter uit de vijver werd gehakt. De ijsblokken bleven soms wel twee jaar goed door de goede isolatie van de ijskelder. Het ijs was niet geschikt voor consumptie, maar werd gebruikt voor het koelen van witte wijn en champagne! (*)

De ijskelder van Beerschoten

We slaan linksaf en lopen  door het ‘Kathedraalbos’.Het bos ontleent zijn naam aan de beukenbomen met lange rechte stammen.

Het Kathedraalbos op Landgoed Beerschoten

De Konijnenberg is een kunstmatige heuvel die in het midden van een stervormig lanenpatroon ligt. Het bos rond de heuvel wordt het “Sterbos’  genoemd. Dit bos is aangelegd in de Franse landschapsstijl: een formele, strakke tuinstructuur met een volmaakte vlakverdeling. De bekende landschapsarchitect uit de 19de eeuw, J.D.Zocher jr. heeft met de aanleg van de ‘Konijnenberg’ een beetje Engelse landschapsstijl willen toevoegen.

De Konijnenberg

We wandelen nu door een smalle laan met aan weerszijden Amerikaanse eiken. Deze bomen behoren tot de ‘exoten’; bomen die in ons klimaat oorspronkelijk niet thuishoren. Het Utrechts Landschap stelt zich ten doel ‘exoten’ in de natuurgebieden tot een minimum te beperken. Deze bomen maken echter een wezenlijk onderdeel uit van landgoederen en buitenplaatsen en worden daar dus nooit geruimd.

Winterse wandeling Beerschoten Houdringe

Verderop zien we een grondwatermeter. Op deze meter kun je aflezen hoe diep het grondwater in de bodem zit. Het grondwaterpeil is al jaren te laag. Er is sprake van verdroging van het landschap.

Grondwatermeter

De watergang hieronder is in 2001 voorzien van een ondoorlaatbare kleilaag om ‘inzijging’ – het langzaam wegzakken van het water in de bodem – te voorkomen.

Watergang

Over het water is een bruggetje gebouwd. Hieronder een opname met tegenlicht, waardoor de opvliegende eenden een mooi zonnig randje krijgen.

Brug over de watergang landgoed Beerschoten

Het ‘Spinneweb’  bestaat uit een complex van vier witgepleisterde arbeiderswoningen onder één kap. Vanwege de vorm van het gebouw en de lanen eromheen wordt het ‘Spinneweb’  genoemd. De luiken zijn geel en blauw geschilderd, de kleuren van Beerschoten.

Het ‘Spinneweb’

De open gebieden in Engelse landschapsstijl horen bij landgoed Houdringe. Het Utrechts Landschap heeft ca. 32 hectare omrasterd. Daar wordt nu extensief begrazingsbeleid gevoerd: een beperkt aantal stuks vee per hectare begraast het gebied, terwijl er niet wordt bemest. De grond wordt dus voedselarmer (schraler) en verdwenen plantensoorten kunnen zich opnieuw vestigen. Er grazen Haflingers, Fjordenpaarden en Schotse Hooglanders.

Eén van de grazers binnen de omrasterde gebieden

Vanaf één van de open gebieden is er een verrassend mooi uitzicht op Huize Houdringe.

Winterse wandeling op Beerschoten en Houdringe met uitzicht op Huize Houdringe

Winterse wandeling op Beerschoten en Houdringe

(*) De tekst bij deze reportage is deels ontleend aan het wandelboekje “Pareltjes en Parken. Een wandeling in de historie op Beerschoten en Houdringe” van Stichting Het Utrechts Landschap.